Φάκελος Σπύρου Σιμίτη: Αποκάλυψη και Δημοσιογραφική Επιμέλεια του Γιάννη Τσιριγώτη

Το..»αυγό του φιδιού» επωάζετο από παλιά και βγήκε με το ΜΝΗΜΟΝΙΟ

 

Σπύρος Σημίτης: ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

 

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο «Κ» της Καθημερινής την Κυριακή στις 5 Δεκεμβρίου 1999.
Πόσοι όμως έδωσαν σημασία; Οι περισσότεροι, είπαμε: «Ο αδελφός του Κώστα Σημίτη, τα λέει..» κι εκεί μείναμε, απορρίπτοντάς τα ως..ανόητες, άκαιρες και προπαγανδιστικές δηλώσεις του πρωθυπουργικού αδελφού…
ΑΛΟΙΜΟΝΟ! Λίγοι καταλάβαιναν ΠΟΥ ΠΑΜΕ…
Ό,τι επώαζε τόσα χρόνια η ελληνική κοινωνία, δικά της ή από τους σχεδιασμούς και από τις διεθνείς γεωπολιτικές καραμπόλες προερχόμενα ή από τις ντόπιες φατρίες αναβλύζοντα, έγιναν πραγματικότητα και τρόπος ζωής που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγούσαν στον τίτλο των λεχθέντων από τον ΓΕΡΜΑΝΟΤΡΑΦΗ Σπύρο Σημίτη και στην εφιαλτική σημερινή κατάσταση…..
που έσπασε το αυγό και βγήκε το φίδι του ΦΑΣΙΣΜΟΥ.

Λαϊκισμός, μικροδιαφθορά, χύδην ευδαιμονισμός, αντιπνευματικότητα, σχετικισμός της ηθικής, σύγχυση ταυτότητος, υπερκέραση των δυνατοτήτων από υπέρογκες επιθυμίες, σουσουδισμός, απληστία, μεγαλομανία: αυτά κυριαρχούν, σκεπάζουν υπαρκτές αρετές και ευγενείς δυνατότητες, ποτίζουν την ελληνική κοινωνία στην αυγή του 21ου αιώνα.
Ότι θα ακολουθούσε ήταν πολύ καλά σχεδιασμένο…

Τα δυο αδέλφια Κώστας και Σπύρος Σημίτης, ήταν  ΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ του πιο άκρατου και μαύρου ΦΑΣΙΣΜΟΥ, που θα έφερναν στην Ελλάδα ως σύγχρονοι ΕΦΙΑΛΤΕΣ….

«Nαι» σε μια Eυρώπη των λαών του κόσμου».

Σπύρος Σημίτης

[ «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»  KYPIAKH 5 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1999 ]

 Συνέντευξη στη BIKY ΦΛEΣΣA
«Πρέπει να ξεπεράσουμε τους εθνικισμούς και να ανοίξουμε τα σύνορα».

 

«Στην Eυρώπη, επιτέλους, θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε: μια ήπειρο κλειστή σαν φρούριο ή μια  πολιτική κοινότητα με κοινά και ανοιχτά σύνορα;» διερωτάται ο αδελφός του Eλληνα πρωθυπουργού Σπύρος Σημίτης, ο οποίος μολονότι γνωρίζει πολύ καλά, πώς να προστατεύσει το προσωπικό του απόρρητο, εδώ, σε συνέντευξή του στην «K», σκιαγραφεί τη γνώμη του για την πολιτική και το βαθμό ελευθερίας που τη χαρακτηρίζει, όπως και πτυχές από τη ζωή του.

φωτογραφία….

Περισσότερες ενδιαφέρουσες απόψεις του κ. Σπύρου Σημίτη, στο συνημμένο φωτογραφικό κείμενο.

[Αναφέρει η κα BIKY ΦΛEΣΣA στην σελ. 25]

Oύτε μια κοινή φωτογραφία…

 Φειδωλός ακόμη και στις αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία (ούτε καν κοινές φωτογραφίες πρόχειρες δεν υπάρχουν -όπως λέει ο ίδιος- με τον αδελφό του), ο κ. Σπύρος Σημίτης επιστρέφει με δυσκολία στα 18 του χρόνια, όταν, τελειώνοντας το σχολείο, έφυγε κατευθείαν για τη Γερμανία, όπου οι νομικές σπουδές που τον ενδιέφεραν, ανθούσαν. 

Mε τον αδελφό του Kωνσταντίνο σπούδασαν με δύο χρόνια διαφορά στο μικρό ιστορικό Πανεπιστήμιο του Mάρμπουργκ. Δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια και για τους δύο στον Πειραιά και στην Aθήνα, όπου μεγάλωσαν, τα οποία και συνοψίζει ως εξής: «Eξελιχθήκαμε κάτω από συνθήκες, που ευτυχώς δεν υπάρχουν πια. Mεγάλο μέρος της παιδικής και νεανικής μου ηλικίας το πέρασα στην Kατοχή, μετά ήρθε και ο Eμφύλιος. 

Oι γονείς μας ήταν στην Aντίσταση, υποφέραμε από την Kατοχή πολύ. Oταν πήγα στη Γερμανία τέλη του ’50 -ο αδελφός μου ακολούθησε δύο χρόνια μετά –η χώρα ήταν κατεστραμμένη από τον πόλεμο και ο εθνικισμός ήταν ακόμη πανταχού παρών. Kυρίως, η κλασική αντιπαράθεση μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, η οποία σήμερα ακούγεται έως και αστεία. 

Zήσαμε τη βαθμιαία αλλαγή της νοοτροπίας στη συμπεριφορά των Γερμανών και των Γάλλων και βιώσαμε τη βαθμιαία ενοποίηση της Eυρώπης. Θα έλεγα ότι τότε κατάλαβα ότι εκείνο που προέχει είναι να ξεπεράσουμε εντελώς όλους τους εθνικισμούς και να περάσουμε σε ένα άλλο νέο στάδιο, όπου στο κέντρο της προσοχής μας να βρίσκεται ο Eυρωπαίος πολίτης».

Κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγένθυση

 

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ

ΣΗΜΙΤΗ

Ο πατέρας Σημίτης σύμβουλος επί Κατοχής του Γεωργίου Μερκούρη, του αρχηγού του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος!
Του Δημοσθένη Κούκουνα
ΟΣΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ Ο "ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ"
 ΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Αν κάποιος ευφάνταστος μπορούσε να αναρωτηθεί τι το κοινό είχαν ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Γεώργιος Μερκούρης και ο Άρης Βελουχιώτης, δύσκολα θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ένα πρόσωπο: τον Γεώργιο Σημίτη. Πρόκειται για τον πατέρα του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, μεγαλοδικηγόρου τρίτης γενεάς.

Και για τα τρία προαναφερθέντα ιστορικά πρόσωπα, εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους, ο πατέρας Σημίτης έτρεφε θαυμασμό και σεβασμό. Ήταν τα πρότυπά του προφανώς και μέσα σ' αυτό το περιβάλλον ανατράφηκε ο μετέπειτα επί οκταετία πρωθυπουργός.
Ο Γεώργιος Σημίτης ήταν μεγαλοδικηγόρος του Πειραιά. Ο Σπυρίδων Σημίτης (παππούς του σημερινού πολιτικού) είχε γεννηθεί το 1872 στην Αθήνα και πέθανε το 1914. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία, στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, το 1896 (σε ηλικία 24 ετών) εξελέγη υφηγητής του εμπορικού δικαίου και αργότερα, όταν ο Ελευθ. Βενιζέλος είχε έρθει στην Αθήνα και είχε γίνει πρωθυπουργός, ο Σπυρ. Σημίτης τοποθετήθηκε πρόεδρος της επιτροπής για τη σύνταξη του εμπορικού κώδικα. Είχε συντάξει επίσης το καταστατικό του πρώτου εμπορικού επιμελητηρίου που ιδρύθηκε στην Ελλάδα (Πειραιώς), του οποίου μάλιστα υπήρξε νομικός σύμβουλος μέχρι τον θάνατό του.
Και οι δύο γιοι του, ο Γεώργιος και ο Αντώνιος, έγιναν επίσης δικηγόροι και διαδέχθηκαν τον πατέρα τους επαγγελματικά. Ο Γεώργιος Σημίτης είχε γεννηθεί στον Πειραιά το 1899, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτορας το 1928, ενώ το 1936, σε ηλικία 37 ετών, εξελέγη υφηγητής του εμπορικού δικαίου, όπως και ο πατέρας του. Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, εμφανίσθηκε σφόδρα βασιλικός και θαυμαστής του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, επιτυγχάνοντας μάλιστα το 1940 να διορισθεί από τον τελευταίο με συνοπτικές διαδικασίες ως καθηγητής της Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής. Έκτοτε διατηρούσε τον τίτλο του «καθηγητή», αν και μόνο για τρία χρόνια (1940-43) άσκησε τα καθήκοντά του, κυρίως κατά την Κατοχή. Προηγουμένως είχε διορισθεί σε διάφορες θέσεις, όπως το 1926 νομικός σύμβουλος του Επιμελητηρίου Πειραιώς, θέση που διατηρούσε πολλά χρόνια νωρίτερα ο πατέρας του, και από το 1932 νομικός σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας. Από το 1932 επίσης μέχρι το 1941 ήταν πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς.
Το 1944, όταν πλέον ήταν αδιαμφισβήτητα ορατή η νίκη των Συμμάχων και φαινόταν άμεση η αποχώρηση των Γερμανών, ο Γεώργιος Σημίτης προσχώρησε στην κυβέρνηση των βουνών (ΠΕΕΑ) και διορίστηκε κατά την Απελευθέρωση γενικός διοικητής Ρούμελης, μια θέση που βέβαια ήταν εξωθεσμική σε σχέση με τη νόμιμη υπό τον Γεώργ. Παπανδρέου Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι του ΕΑΜ.



Ο αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος Γεώργιος Μερκούρης, ο οποίος ανέλαβε επί Κατοχής διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Ήταν ο κατοχικός προστάτης του Γ. Σημίτη, στενού φίλου του.

Προηγουμένως, ο Γεώργιος Σημίτης ήταν στενός συνεργάτης του Γεωργίου Μερκούρη, του αγαπημένου θείου της ηθοποιού Μελίνας Μερκούρη. Αλλά ο Γεώργιος Μερκούρης δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο στην κατοχική Αθήνα. Ήταν ο αρχηγός του μόνου πολιτικού κόμματος, του οποίου επιτρεπόταν η λειτουργία επί Κατοχής: του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος. Είχε επιδιώξει πολλές φορές να γίνει κατοχικός πρωθυπουργός, πότε με τις πλάτες των Γερμανών (1941, 1942) και πότε με των Ιταλών (1943), αλλά ανεπιτυχώς. Κάθε τόσο συνέτασσε κατάλογο υπουργών για να γίνει η κυβέρνησή του, αλλά τελικά οι Γερμανοί που είχαν τον αποφασιστικό λόγο σ' αυτό το θέμα ποτέ δεν ενέδωσαν. Ανάμεσα στους επίδοξους υπουργούς ήταν διάφοροι κατά καιρούς, ανάμεσα στους οποίους ο καθηγητής Δημήτριος Δελιβάνης, ο πρώην βουλευτής του ΚΚΕ Μιχ. Τυρίμος κ.ά., πιθανόν δε και ο Γ. Σημίτης.
Χαρακτηριστική πάντως είναι μια δήλωση που είχε κάνει ο Γεώργ. Μερκούρης, όταν οι Γλέζος και Σάντας είχαν κλέψει τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Είχε δημοσιευθεί τότε στις αθηναϊκές εφημερίδες (1 Ιουν. 1941):
«Το υπό την ηγεσίαν του κ. Γ. Μερκούρη Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα της Ελλάδος εξέδωκεν ανακοίνωσιν, εν τη οποία, αφού καυτηριάζει την κλοπήν της γερμανικής σημαίας, λέγει τα εξής:
"Η αυθαίρετος και ακατονόμαστος πράξις της κλοπής της σημαίας του Ράιχ εκ της Ακροπόλεως είναι αδύνατον να είναι έργον Έλληνος ανεξαρτήτου την ψυχήν και το φρόνημα ελευθερωτικού πνεύματος. Αντιθέτως, πιστεύομεν ακραδάντως, ότι είναι ασχημία κατωτέρου ανθρώπου, ξένα συμφέροντα υπηρετούντος και παν συμφέρον έχοντος να ενσπείρη μεταξύ του γερμανικού Ράιχ και του ατυχούς ελληνικού λαού την παράτασιν των αγαγόντων μέχρι του σημερινού εθνικού δράματος ανοσίων εγκλημάτων. Ανεξαρτήτως αισθημάτων, φρονημάτων, πολιτικών αντιλήψεων, η Γερμανία και η Ελλάς ευρέθημεν αντιμέτωποι. Οι λαοί μας επετέλεσαν γενναίως το προς τας πατρίδας των και την τιμήν των καθήκον των. Εκ της συγκρούσεως ως ήτο επόμενον εξήλθον νικηταί και ηττημένοι. Εκατέρωθεν ανεγνωρίσθη και εθαυμάσθη το πνεύμα της αυτοθυσίας και του ηρωισμού. Επήλθεν ανακωχή. Τα ένδοξα ελληνικά όπλα έτυχον των αρμοζουσών εις αυτά τιμών. Οι αιχμάλωτοί μας αφέθησαν ελεύθεροι. Οι αξιωματικοί μας διετήρησαν τα ξίφη των. Η ελληνική κυριαρχία εφ' όλων των κατεχομένων εδαφών ανεγνωρίσθη διά του σχηματισμού ελληνικής κυβερνήσεως. Υπεγράφη μεταξύ νικητών και ηττημένων μία ηθική σύμβασις κυρωθείσα διά πασών των ανωτέρω πράξεων, δεσμεύουσα εκατέρους και επ' αμοιβαιότητι εις αλληλοσεβασμόν και αλληλοβοήθειαν να εξέλθωμεν εκ του κυκεώνος των τραγικών παρεξηγήσεων και να βαδίσωμεν προς μίαν αμοιβαίαν κατανόησιν. Τούτων ούτως εχόντων διά πάντα εκ καταγωγής Έλληνα και παραμείναντα τοιούτον και αιρόμενον άνωθεν των οδυνηρών περιστάσεων, η ξενόδουλος πράξις η μολύνασα τον φιλόξενον και ιερόν χώρον της Ακροπόλεως, μόνον ως κατά της ελληνικής πατρίδος στρεφομένη χαρακτηρίζεται και ως τοιαύτη μαζί με όλας τας άλλας τας προκαλεσάσας την εθνικήν συμφοράν παραδίδεται εις την γενικήν περιφρόνησιν και αποδοκιμασίαν"».

Ο Ιωάννης Μεταξάς, συνοδευόμενος από τον Θεολόγο Νικολούδη. Ο πατέρας Σημίτης έτρεφε βαθύ θαυμασμό για τον δικτάτορα της 4ης Αυγούστου.
Αυτού του πολιτικού (άλλοτε υπουργού, γιου του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη) ήταν συνεργάτης ο πατέρας Σημίτης. Αλλά, όπως τον Ιανουάριο 1941, είχε χάσει τον προστάτη του, τον Ιωάννη Μεταξά, που είχε πεθάνει, έτσι και τον Δεκέμβριο 1943 έχασε τον προστάτη του Γεώργιο Μερκούρη, με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του στην Ανωτάτη Εμπορική ως παρανόμως διορισθείς και να μεταστραφεί στο ΕΑΜ που ήταν γεμάτο προσδοκίες ότι θα κυβερνούσε την Ελλάδα όταν οι Γερμανοί θα έφευγαν. Με το που δημιουργήθηκε η «κυβέρνηση των βουνών» κατέφυγε στα ελεύθερα βουνά λοιπόν, πήρε μέρος στο Εθνικό Συμβούλιο Κορυσχάδων και συνδέθηκε φιλικά, μεταξύ άλλων, με τον Άρη Βελουχιώτη, τον διάττοντα αστέρα της εαμικής αντίστασης. Έγινε πολιτικός διοικητής Ρούμελης, στο πλευρό του, αξίωμα που δεν κράτησε παρά ελάχιστο διάστημα, διότι εν τω μεταξύ είχε απελευθερωθεί η χώρα και η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου πήρε στα χέρια της όλη την εξουσία, ενώ η ΠΕΕΑ αυτοδιαλύθηκε.

Ο Κώστας Σημίτης στα πρώτα χρόνια της πολιτικής σταδιοδρομίας του.


Ο Γ. Σημίτης είχε όμως το ατύχημα να χάσει και τον άλλο προστάτη του, τον Άρη Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε κατά τις γνωστές συνθήκες τον Ιούνιο του 1945. Απορφανισμένος για μια ακόμη φορά πλέον, αφοσιώθηκε στο προσοδοφόρο επάγγελμά του ως μεγαλοδικηγόρος και ασχολήθηκε με την οικογένεια και τα παιδιά του. Για τα αγοράκια του μπορεί να αγόραζε άλλοτε στολές φαλαγγιτών, άλλοτε κονκάρδες με σβάστικες και άλλοτε σκούφους με σφυροδρέπανα, μερίμνησε όμως για να αποκτήσουν γερμανική παιδεία, τηρώντας άλλωστε την οικογενειακή παράδοση. Σήμερα το ένα αγοράκι είναι συνταξιούχος πρωθυπουργός και το άλλο ασχολείται με τη βιοηθική...
http://antikatoxiko.blogspot.gr/
Πηγή: http://historia-hellas.blogspot.gr/2012/06/blog-post_23.html
 (Ο τίτλος του θέματος είναι όπως τον προβάλει η συγκεκριμένη ιστοσελίδα, το antikatoxiko) και όχι το makeleio gr

makeleio

Σπύρος Σημίτης

Δεν υπάρχει πια φακέλωμα και διακρίσεις με βάση την ιδεολογία του καθενός. Η τεχνολογία όσο αναπτύσσεται οδηγεί στο φακέλωμα όλων

 

 Μπορεί και να είμαι η ελληνική γέφυρα με τους Γερμανούς

Με τη βοήθεια του καθηγητή κ. Σπύρου Σημίτη είχαμε διεισδύσει στα άδυτα της περιβόητης Στάζι και είχαμε «θαυμάσει» τις μεθόδους... σατανικής παρακολούθησης εκατομμυρίων πολιτών στην πάλαι ποτέ διχασμένη Γερμανία. Τώρα, συζητώντας με τον καθηγητή Σημίτη στους πρόποδες του Λυκαβηττού, ανακαλύπτουμε πόσο... αθώα και αναχρονιστική υπήρξε η Στάζι μπροστά στα σημερινά δεδομένα όπου τίποτα, μα τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει κρυπτόν υπό τον ήλιον! Από το πιο απλό προσωπικό μυστικό ως τα πλέον απόκρυφα κρατικά απόρρητα, όλα μπορεί να είναι στη διάθεση οποιουδήποτε αρέσκεται να αποκαλύπτει μυστήρια.

Ολα στο φως χάρη στην τεχνολογία, χάρη στην πληροφορική. Και εμείς, όλοι εμείς, είτε ως άτομα είτε ως οργανωμένες ομάδες, είμαστε ανοιχτό βιβλίο σε όποιον θελήσει να το διαβάσει. Ανυπεράσπιστος, λοιπόν, ο πολίτης - χρήστης της σύγχρονης τεχνολογίας μπροστά στις άπειρες δυνατότητες της ίδιας της τεχνολογίας; Ναι. Αμυνά του; Ο νόμος και... πάλι οι δυνατότητες της τεχνολογίας.

Ο καθηγητής κ. Σπύρος Σημίτης έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα και έχει διατελέσει αρμόδιος επίτροπος για την προστασία από την πληροφορική του ομοσπόνδου κρατιδίου της Εσσης στη Γερμανία. Με την εμπειρία του αυτή μίλησε σε ημερίδα που οργάνωσε στην Αθήνα το γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε με θέμα «Ο κόσμος της πληροφορικής και η προστασία της εννόμου τάξεως».

Ο κ. Σπ. Σημίτης δεν έχει την ευκαιρία να έρχεται συχνά στην Αθήνα λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεών του στο εξωτερικό. Ετσι αυτό το ταξίδι του για δύο ημέρες στην ελληνική πρωτεύουσα προκάλεσε συζητήσεις για την ψήφιση του ελληνικού νόμου περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων αλλά και μια διείσδυση, αυτή τη φορά, στα άδυτα της πληροφορικής και φυσικά μια αναφορά στην «εποχή Κώστα Σημίτη».

«Μετά από τόσα χρόνια καθυστέρησης», λέει ο κ. Σπ. Σημίτης, «ψηφίστηκε και ο ελληνικός νόμος, που είναι από τους πιο καινούργιους στην Ευρώπη και αποτελεί μια καλή και σταθερή βάση για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Εκείνο όμως που θέλω να τονίσω είναι ότι οι νόμοι αυτοί ξεπερνιούνται εκ των πραγμάτων από τη στιγμή που ψηφίζονται».

Ο διαπρεπής καθηγητής μιλάει στο «Βήμα» για τις παρενέργειες των νέων τεχνολογιών στην κοινωνία, για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, για τις δυνατότητες άμυνας των πολιτών αλλά και για τις σχέσεις του με τον Πρωθυπουργό αδελφό του

­ Γιατί ψηφίζονται νόμοι οι οποίοι είναι ήδη ξεπερασμένοι από τις εξελίξεις;

«Θα σας εξηγήσω. Οι νόμοι αυτοί ψηφίστηκαν ως αντίδραση στην τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η τεχνολογία αυτή όμως δεν σταματά ποτέ. Εξελίσσεται συνεχώς. Ετσι και οι νομολογίες ξεπερνιούνται κάθε φορά που ξεπερνιέται και το στάδιο της τεχνολογίας. Αν συγκρίνετε τους υπολογιστές του 1970, του '75, του '80, τότε που άρχισαν να γίνονται και οι σχετικοί νόμοι, με το Internet που κυριαρχεί σήμερα, διαπιστώνετε αμέσως τη διαφορά. Συνεπώς παύουν να έχουν ρεαλιστικό περιεχόμενο οι νόμοι που ψηφίστηκαν τότε. Οι νόμοι, λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αρχή ενός διαλόγου που συνεχίζεται και προστάδιο συζήτησης που δεν τελειώνει ποτέ».

­ Πόσο κινδυνεύουμε από τις διαστάσεις που έχει λάβει η πληροφορική;

«Διστάζω να χρησιμοποιήσω την έκφραση "κινδυνεύουμε". Η κοινωνία της πληροφορικής έχει και πολλά πλεονεκτήματα και με την έννοια της προστασίας της δημοκρατικής κοινωνίας. Αν, π.χ., κοιτάξετε μέσα στο Internet, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει πληθώρα από ομάδες συζητήσεων για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε διάφορες χώρες. Συζήτηση σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια μορφή πριν και χωρίς το Internet δεν ήταν δυνατή. Τώρα παγκοσμιοποιείται η συνείδηση, παγκοσμιοποιούνται και οι αντιδράσεις. Είναι γεγονός, όμως, ότι δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το Internet καθ' οιονδήποτε τρόπο χωρίς να αφήσετε ίχνη. Καμία συμμετοχή δεν έχει διασφαλισμένη μυστικότητα».

­ Και πού οδηγούν αυτά τα ίχνη;

«Κατ' αρχήν στην παρακολούθηση και στην όλο και μεγαλύτερη εμπορικοποίηση του ατόμου».

­ Συνεπώς και στα απόρρητα ενός κράτους. Πόση σημασία έχει κάτω από αυτά τα δεδομένα η έννοια «μυστικές υπηρεσίες»;

«Με την κοινωνία της πληροφορικής και με το Internet η παραδοσιακή διάκριση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού χώρου εξαφανίζεται. Πριν από το Internet υπήρχαν οι πιστωτικές κάρτες, η μεγάλη χρήση των οποίων οδηγούσε στη συλλογή όλο και περισσοτέρων προσωπικών πληροφοριών. Οι πληροφορίες αυτές επιτρέπουν στις εταιρείες που τις κατέχουν να τις συνδυάσουν, να τις τεμαχίσουν, να τις ξανασυνδυάσουν για να σχηματίσουν το προφίλ σας που πουλιέται εμπορικά στους ενδιαφερομένους και ταυτοχρόνως είναι εξαιρετικά πρόσφορη πηγή στην περίπτωση, π.χ., της φορολογίας και των τεκμηρίων διαβίωσης των κατόχων των καρτών. Η Ευρωπαϊκή Ενωση σήμερα υποστηρίζει και εφαρμόζει ένα σχέδιο, που ξεκίνησε από την Αμερική και την Αγγλία, προκειμένου να μειωθεί το κόστος των ασφαλιστικών εταιρειών σε περίπτωση κλοπής των αυτοκινήτων. Ετσι το αυτοκίνητό σας, εφόσον είστε ασφαλισμένη και οφείλετε να είστε ασφαλισμένη, παρακολουθείται από το Satellite. Η διαλεκτική του ίχνους σε αυτή την περίπτωση οδηγεί στο ότι και η Αστυνομία μπορεί να σας βρει και οποιοσδήποτε άλλος. Το κράτος συνεπώς που είχε τις δικές του συλλογές προσωπικών δεδομένων μπορεί όλο και περισσότερο να επαφίεται στις ιδιωτικές συλλογές πληροφοριών».

­ Με μια κουβέντα, σήμερα όλοι φακελώνονται.

«Ακριβώς. Δεν υπάρχουν πια διακρίσεις με βάση τις ιδεολογίες. Είμαστε όλοι φακελωμένοι!».

­ Μπορούμε να το αποφύγουμε;

«Και ναι και όχι. Εφόσον η τεχνολογία εξελίσσεται, η παρακολούθησή μας γίνεται όλο και πιο εντατική. Μπορούμε όμως να περιορίσουμε την παρακολούθησή μας».

­ Πολύ ενδιαφέρον. Να ακούσουμε πώς.

«Αυτό προϋποθέτει δύο πράγματα. Αν θέλουμε να έχουμε πραγματικά προστατευτικά αποτελέσματα για τον ιδιώτη, θα μας βοηθήσει η ίδια η τεχνολογία. Χρειαζόμαστε, π.χ., ενσωματωμένη τεχνολογία στο Internet ή στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές που προσφέρει, μέχρις ενός σημείου, προστασία. Ο,τι είναι το φρένο στο αυτοκίνητο είναι το φίλτρο μέσα στο Internet. Η τεχνολογία των φίλτρων έχει εξελιχθεί και με τη βοήθειά τους μπορείτε να περιορίσετε την πρόσβαση στο σύστημά σας και σε κάποιες περιπτώσεις να αποκρούσετε απαιτήσεις πληροφοριών ή ανιχνεύσεις που δεν επιθυμείτε. Το δεύτερο είναι η επιβολή ανωνυμίας σε όλο και περισσότερες περιστάσεις, με τη βοήθεια της τεχνολογίας αλλά και των νομικών κανόνων. Η τηλεαγορά π.χ. πρέπει να κινείται ακριβώς στα ίδια πλαίσια που κινείται και η κλασική αγορά. Οπως μπαίνετε σε ένα μαγαζί, κοιτάζετε, διαλέγετε και αγοράζετε πληρώνοντας με μετρητά στο ταμείο, έτσι πρέπει να γίνεται και στην τηλεαγορά του Internet. Μπαίνετε στο Internet, κανένα στοιχείο. Προχωρείτε στην προσφορά, επιλέγετε, σας παρακολουθούν παντού. Πού σταματάτε, πού διαλέγετε, τι διαλέγετε, αφήνετε ίχνη. Στο ταμείο πληρώνετε με ηλεκτρονικό χρήμα που σας επιτρέπει να πληρώνετε το ίδιο ανώνυμα όπως πληρώνετε και με τα μετρητά. Τις τεχνικές με τις οποίες μπορείτε να μην αφήνετε ίχνη τις έχουμε στα χέρια μας μέχρις ενός σημείου. Το πρόβλημα δεν είναι η εξέλιξή τους. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που πρέπει να τις ενσωματώσουν στις τεχνολογίες δεν το κάνουν γιατί δεν θέλουν να χάσουν την πρόσβαση στις πληροφορίες, που τις πουλάνε».

­ Δεν οφείλουν, λοιπόν, οι πολίτες, τα κράτη, να απαιτήσουν τις προστατευτικές τεχνολογίες;

«Στην Ευρώπη είναι γεγονός ότι τα κράτη διστάζουν να ζητήσουν τις προστατευτικές τεχνολογίες γιατί φοβούνται μήπως προσκρούσει γενικότερα η διάδοση και πώληση της νέας τεχνολογίας σε τέτοιου είδους μέσα».

­ Μοιάζει ανέφικτη η άμυνά μας.

«Συνηθίζαμε ως τώρα να έχουμε σε όλους τους νόμους μια σειρά από διατάξεις τελείως γενικές όταν επρόκειτο για συλλογή προσωπικών δεδομένων. Π.χ. εξαιρέσεις με βάση το υπέρτερο δημόσιο συμφέρον κλπ. Αυτές είναι απαράδεκτες. Αποτελούν κλειδιά για να μαζέψετε ό,τι θέλετε. Πρέπει στον νόμο να καθορισθούν λεπτομερειακά οι περιπτώσεις και οι σκοποί για τους οποίους θα επιτραπεί η πρόσβαση στις πληροφορίες. Πρέπει να δεχθούμε ότι, ενώ μπορούμε να μάθουμε κάτι, αναγκαζόμαστε να το παραμελήσουμε. Η αρχή στην κοινωνία της πληροφορικής, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, δεν είναι η γνώση αλλά η άγνοια. Πρέπει να καθιερώσουμε την άγνοια».

­ Συνεπώς ασπίδα μας είναι η άγνοια;

«Ακριβώς. Και εδώ είναι το μεγάλο δίλημμα. Στον μεν εμπορικό τομέα θέλουν τις πληροφορίες για να τις πουλήσουν, στον δε πολιτικό τομέα τις θέλουν για πολλούς και διάφορους λόγους».

­ Η τεχνολογία προστασίας πόσο έχει προχωρήσει;

«Εχει προχωρήσει πάρα πολύ. Αλλά αυτοί που εξελίσσουν αυτά τα μέσα είναι λίγοι ή ειδικοί με περιορισμένο πεδίο δράσης. Και βεβαίως δεν αρκεί να υπάρχει στην αγορά π.χ. το φίλτρο. Πρέπει να ενσωματωθεί στην τεχνολογία. Οπως δεν είναι νοητό να βγει στην κυκλοφορία ένα αυτοκίνητο χωρίς φρένο, έτσι δεν θα πρέπει να επιτρέπεται η κυκλοφορία υπολογιστών χωρίς ένα τουλάχιστον μέσο προστασίας. Είναι το ίδιο όπως η προστασία περιβάλλοντος ή η προστασία από τα φάρμακα».

­ Αυτό το ανοιχτό βιβλίο του εαυτού μας το παρέχουμε μόνο με τη χρήση του Internet;

«Οχι. Το ίδιο γινόταν και με τις τηλεκάρτες. Οταν είχαν πρωτοκυκλοφορήσει στη Γερμανία, είχαν τη μορφή των πιστωτικών καρτών. Τότε ήμουν επίτροπος για την προστασία από την πληροφορική και αξιώσαμε οι κάρτες να αφορούν μόνον το ποσόν των χρημάτων για τη χρέωση των τηλεφωνημάτων. Ετσι ο χρήστης δεν θα άφηνε ίχνη. Στην αρχή τα ταχυδρομεία είπαν ότι ήταν αδύνατον να γίνει αυτό τεχνικά. Είναι η συνήθης δικαιολογία. Ο,τι δεν θέλουν να κάνουν το ρίχνουν στην τεχνολογία. Με την επιμονή μας υποχρεώθηκαν να το κάνουν».

­ Η νομολογία για την προστασία μας από τα δεδομένα της πληροφορικής πόσο έχει προχωρήσει στην Ευρώπη;

«Εχει προχωρήσει και τώρα ξεκινά και στην Ελλάδα. Νόμος προβλέπει την ύπαρξη Επιτροπής Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων. Εχει εγκατασταθεί και έχει αρχίσει το έργο της. Πρέπει να πω ότι, όταν άρχισα να ασχολούμαι με αυτή την ιστορία στη Γερμανία, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ή δεν ήξεραν ως πού μπορούμε να φθάσουμε ή δεν μας έπαιρναν στα σοβαρά ή μας άφηναν ήσυχους γιατί πίστευαν ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα. Τώρα είναι πιο δύσκολα γιατί όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια σε αυτή την επιτροπή και περιμένουν να δουν τι θα καταφέρει. Το ενδιαφέρον είναι ότι ανάλογες επιτροπές υπάρχουν πια σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από το 1995 υπάρχει ευρωπαϊκή οδηγία. Οι βελτιωμένοι μηχανισμοί άμυνας όμως απέναντι στην πληροφορική πρέπει να βελτιώνονται συνεχώς».

­ Κύριε Σημίτη, ζείτε τα γεγονότα στην καρδιά της Ευρώπης και ταξιδεύετε πολύ. Πού πάει ο κόσμος;

«Η κοινωνία, και εξαιτίας της πληροφορικής, αλλάζει ριζικά. Το πιο απτό παράδειγμα είναι οι αλλαγές στην αγορά εργασίας. Ανεργοι υπήρχαν και πριν. Οι περισσότεροι αρνούνται να δουν πως η σημερινή ανεργία οφείλεται στο ότι εξαφανίζονται κλασικοί τομείς της αγοράς εργασίας βιομηχανοποιημένων χωρών: ορυχεία, ναυπηγεία, κλωστοϋφαντουργίες εξαφανίζονται. Οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί μένουν άνεργοι και, το κυριότερο, έστω και αν οι δείκτες των οικονομιών βελτιωθούν, οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να απορροφηθούν».

­ Μία ακόμη συνέπεια της τεχνολογικής προόδου;

«Σίγουρα. Ξέρετε ότι πολλές βιομηχανίες της Γερμανίας έφευγαν και πήγαιναν σε τρίτες χώρες γιατί κατά τη γνώμη τους το κόστος εργασίας εκεί ήταν χαμηλότερο. Τώρα μερικές από αυτές τις βιομηχανίες ξαναγυρίζουν στη Γερμανία. Ολες όσες ξαναγυρίζουν είναι βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας. Γιατί οι συνεργάτες που χρειάζονται για τη λειτουργία τους μπορούν να εκπαιδευθούν καλύτερα στη Γερμανία παρά στις Ινδίες, ας πούμε. Χάρη στην υψηλή τεχνολογία, λοιπόν, περιορίζεται ριζικά ο αριθμός των εργαζομένων, χρησιμοποιούνται οι καλύτερα εκπαιδευμένοι και τελικά το προϊόν είναι πιο φθηνό. Γύρισαν αλλά δεν χρησιμοποιούν τον ίδιο αριθμό εργαζομένων όπως πριν. Το μέλλον της αγοράς εργασίας βρίσκεται αναγκαστικά σε τέτοιου είδους απασχόληση. Ελεγαν ότι το μέλλον είναι στις υπηρεσίες. Κι όμως από τις τράπεζες, από τις ασφάλειες απολύονται χιλιάδες. Γιατί οι τράπεζες υποκαθίστανται από νέου είδους τράπεζες, αυτές της 24ώρου λειτουργίας, με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Συνεπώς χρειάζονται λίγους ανθρώπους, εξειδικευμένους, πολύ καλά εκπαιδευμένους. Εδώ είναι το πρόβλημα. Να καταλάβουμε ότι μπαίνουμε σε μια εποχή όπου επαγγέλματα και κανόνες στα οποία είμαστε συνηθισμένοι χάνονται. Στη Γερμανία υπάρχει ένα περιοδικό όλες οι εργασίες του οποίου γίνονται μέσω Internet. Η σελιδοποίηση γίνεται στην Αμερική, οι φωτογραφίες αλλού κ.ο.κ. Ο χώρος, ο χρόνος δεν παίζουν κανένα ρόλο. Η παραγωγή μεγάλων βιομηχανιών γίνεται σε 24ωρη βάση. Οταν σταματούν στην Ευρώπη, αρχίζουν στην Αμερική και αντιστρόφως. Ολα έχουν αλλάξει».

­ Κάτω από αυτές τις συγκλονιστικές αλλαγές την Ελλάδα πώς τη βλέπετε;

«Το μέλλον και της Ελλάδας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών εξαρτάται από την ενσωμάτωσή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μόνον αυτή η ενσωμάτωση μπορεί να φέρει μια κοινή εξέλιξη, με διαφορετικά στάδια βεβαίως. Με βάση αυτά που περιγράψαμε πιο πάνω, η γεωγραφική απόσταση χάνει τη σημασία της και μπορούν οι χώρες να ενσωματωθούν στην ίδια κοινωνία πιο εύκολα. Εκείνο που παίζει μεγάλο ρόλο είναι η εκπαίδευση και η αντίληψη του τι γίνεται στον κόσμο σήμερα. Το βλέμμα πρέπει να είναι στραμμένο στην εξέλιξη και όχι σε αυτό που αναγκαστικά εξαφανίζεται».

­ Πιστεύετε ότι η ελληνική πολιτεία έχει πληροφορήσει τον κόσμο για τις συντελούμενες αλλαγές;

«Παντού υπάρχει έλλειψη πληροφόρησης. Είναι γεγονός ότι η καινούργια τεχνολογία δεν μπορεί να πουλιέται σαν ένα νέο προϊόν. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα στον πολίτη να πληροφορηθεί τι του προσφέρει για να μπορέσει ο ίδιος να διαλέξει. Να μάθει ότι δεν είναι μόνον δέκτης αλλά και ότι μπορεί να συμμετέχει ενεργώς σε αυτή την εξέλιξη. Οταν παρουσιάζεται στον πολίτη μια Ευρώπη που θα έχει κοινή αστυνομία, όπου θα καταστείλουμε όλοι μαζί το έγκλημα, αυτό του δημιουργεί την εντύπωση ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά συνδυασμός αγοράς και αστυνομίας. Η αλήθεια είναι ότι ξεχνάμε τα δικαιώματα του πολίτη. Να του πούμε ότι με την τεχνολογία μπορούμε να προστατεύσουμε τα δικαιώματά του, να του δώσουμε νέες ευκαιρίες».

­ Κύριε Σημίτη, πώς αισθάνεστε που έρχεστε σε μια χώρα όπου πρωθυπουργός είναι ο αδελφός σας;

«Χαίρομαι αλλά και βλέπω πόσο μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται, όχι μόνον από τον αδελφό μου αλλά από όλους, για το μέλλον της Ελλάδας».

­ Το ξέρετε ότι απλοί άνθρωποι λένε πως ο Κώστας Σημίτης έχει έναν σπουδαίο αδελφό στη Γερμανία; Μου το έλεγε ένας οδηγός ταξί, με την υπογράμμιση ότι εσείς τα κανονίζετε όλα όσον αφορά τις σχέσεις μας με την Ευρώπη.

«Ω, Θεέ μου! Αυτά είναι τα συνηθισμένα. Καθένας νομίζει ότι όλα γίνονται εύκολα».

­ Η αλήθεια είναι ότι ανταλλάσσετε απόψεις με τον αδελφό σας, συζητάτε.

«Δεν λέω ότι τα συζητάμε όλα. Αυτά που συζητήσαμε τώρα συμφωνούμε και οι δύο ότι μπορεί να έχουν ελληνικές, γερμανικές ή γαλλικές πλευρές αλλά, είτε πάρετε την τεχνολογία είτε την αγορά εργασίας, είναι κοινά προβλήματα της ανθρωπότητας. Μπορείτε να τα κουβεντιάσετε χωρίς να τα συνδέσετε αμέσως με κάποια χώρα. Αν εννοείτε μια γενική συζήτηση, βεβαίως και κουβεντιάζω με τον αδελφό μου. Για να μπορέσεις όμως να δώσεις απάντηση σε διάφορα επιμέρους θέματα, χρειάζεται γνώση, που εμένα μου λείπει, άσχετα με το τι νομίζουν μερικοί».

­ Κάποιοι σας χρεώνουν με θετικό τρόπο την ευμενή στάση της Γερμανίας τα τελευταία χρόνια απέναντι στις ελληνικές θέσεις. Είναι αλήθεια;

«Ε, ναι. Το ξέρω. Μέχρις ενός σημείου μπορεί και να είναι αλήθεια».

­ Κύριε Σημίτη, έγινε μια υποτίμηση στον βωμό της εισόδου της Ελλάδας το 2001 στην ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουμε;

«Είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου δεν υπήρξε μία ξένη εφημερίδα, οποιασδήποτε πολιτικής τοποθέτησης, που να μην είπε ότι αυτό ήταν το μόνο σωστό. Γιατί το έκαναν οι εφημερίδες αν όντως δεν ήταν θετικό για το μέλλον της Ελλάδας; Υπάρχουν δύο στάδια. Το πρώτο είναι το προκαταρκτικό, όπου μία χώρα πρέπει να δημιουργήσει τη βάση για να μπει στο ευρώ, και το δεύτερο είναι να ενταχθεί. Εκείνο που παίζει μεγάλο ρόλο ­ και φάνηκε και στις άλλες χώρες της ΕΕ ­ είναι ο στόχος να μπει μία χώρα στο ευρώ και η ανάγκη να περάσει το προκαταρκτικό στάδιο. Αυτά οδηγούν σε ριζικές αλλαγές στην οικονομία που βοηθούν στον εκσυγχρονισμό της χώρας για να προχωρήσει και να μπει σε ένα καλύτερο οικονομικό και πολιτικό στάδιο. Αρα, αν θέλει μία χώρα να ενταχθεί στο ευρώ, δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Ολες οι χώρες που θα ενταχθούν στο κοινό νόμισμα αναγκάστηκαν να αναδιαρθρώσουν τις οικονομίες τους. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Πορτογαλία και η Ισπανία κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να διορθώσουν τόσα πράγματα στην οικονομία τους και δεν μπορεί να το κάνει και η Ελλάδα. Το θέμα είναι ή μπαίνουμε κάνοντας τις αναγκαίες αναπροσαρμογές ή δεν μπαίνουμε».

­ Πιστεύετε ότι θα μπούμε;

«Βεβαίως».

­ Και θα τα καταφέρει η κυβέρνηση και πολιτικά;

«Το ελπίζω».

­ Κάποιοι λένε ότι θα πέσει με τέτοια μέτρα.

«Δεν έχω ιδέα».

­ Είναι το περίφημο πολιτικό κόστος.

«Πολιτικό κόστος έχουν όλα. Και η τεχνολογία για την οποία μιλούσαμε προηγουμένως έχει πολιτικό κόστος. Αλλά αν θέλεις να προχωρήσεις και οφείλεις να προχωρήσεις, δεν μπορείς να μετράς το πολιτικό κόστος. Αν βαδίζαμε στην εξέλιξη της τεχνολογίας με τον φόβο του πολιτικού κόστους, δεν θα είχαμε φθάσει πουθενά στις προσπάθειές μας να περιορίσουμε τις επεμβάσεις σε βάρος του ατόμου. Συνεπώς καθορίζετε τους στόχους σας και προχωράτε».

­ Κύριε Σημίτη, όταν στη δεκαετία του '50 τα δύο αδέλφια ξεκινήσατε να σπουδάσετε στη Γερμανία, είχατε φαντασθεί ότι θα φθάνατε τόσο ψηλά και οι δύο;

«Οχι. Ούτε ο αδελφός μου ούτε εγώ σκεφτόμασταν ότι θα φθάσουμε ψηλά. Διαλέγαμε εκείνο που θέλαμε να κάνουμε και προσπαθούσαμε να το πραγματοποιήσουμε. Από εκεί κι ύστερα...».

­ Ηταν η έκπληξη;

«Κοιτώντας προς τα πίσω και βλέποντας τη διαδρομή μας, μέχρις ενός σημείου βεβαίως, είναι μια έκπληξη γιατί ακριβώς δεν ήταν αναμενόμενο. Αλλά όλα δεν ήταν μια έκπληξη; Αν σκεφθείτε πώς εξελίχθηκε η Ευρώπη μετά το 1950... Ποιος θα έλεγε ότι θα ενοποιηθεί, ότι έννοιες και αρχές που τότε ήταν αυτονόητες θα έχαναν τη σημασία τους, ότι θα είχαμε μια ανοιχτή ματιά στην κοινωνία και στην εξέλιξη χάρη στην τεχνολογία;».

­ Επειδή είχατε γονείς με πολύ προοδευτικές απόψεις νομίζω ότι θα ήταν υπερήφανοι για τις θέσεις των παιδιών τους σήμερα.

«Ναι...». (ειπωμένο με χαμόγελο απόλυτης αμηχανίας και συστολής)

 

 

Δείτε ιστοσελίδα του πανεπιστήμιού του στην Φρανκφούρτη και το προσωπικό του γραφείο εκεί στην Γερμανία:  http://www.jura.uni-frankfurt.de/41076038/Simitis