Είναι για γέλια και για κλάματα το πως πλέον ψάχνουν να βρουν προφάσεις για να εξυπηρετήσουν ανορθόδοξα συμφέροντα οι εκκλησιαστικοί ταγοί, όπως ο παραπάνω επίσκοπος που βρήκε "όρο" για να στηριχθεί το αλυσιβερίσι με τους παπικούς: τακτική λέει όχι δογματική συμμαχία! Στο τέλος όμως γιατί και με τον "έξω από εδώ" να μην γίνουν συνεταίροι οι εξυπνάκηδες αυτοί;
** Λόγος στο 12ο Διεθνές Συνέδριο "Άνθρωποι και Θρησκείες", "Οικουμενισμός", 31η Αυγούστου 1998.
Διαβάστε από αυτό το site, όλο το άρθρο, του πατριάρχη.
Έτσι αυτοί που λατρεύουν την υλική ισχύ, και όχι τον Δημιουργό, επιστρατεύουν στρατούς, υπερόπλα, ψυχολογικές πιέσεις με τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης κλπ, αλλά δεν θα υπερισχύσουν:
Η Δαρβινική θεωρία που θεοποιεί την τύχη γίνεται δεκτή και από Ορθοδόξους, μάλιστα Αρχιερείς;
Ας κοιτάξουμε ένα απόσπασμα από κείμενο του μακαρίτη πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρου Ζ, και να παρατηρήσουμε πόσο μπορεί να πελαγώσει ακόμη και ένα τόσο πνευματικό, κατά τα άλλα άτομο, όταν προσπαθεί να στηρίξει τις απλές έστω διαβουλεύσεις που γίνονται μέσα στην Οικουμενιστική κίνηση:
"Ο Οικουμενισμός, όμως στις μέρες μας χρησιμοποιείται και με κάποια διαφοροποιημένη έννοια, η οποία εκφράζει την παγκόσμια συγχώνευση των διαφόρων θρησκειών, χριστιανικών και μη, σε μία παγκόσμια θρησκεία.
Ο Οικουμενισμός αυτός, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας σύγχρονος συγκρητισμός, απορρίπτεται ανεπιφύλακτα, κυριολεκτικά και χωρίς συζητήσεις από την Ορθόδοξο Εκκλησία"**
Προσέξτε τι λέει: απορρίπτεται "χωρίς συζητήσεις". Τότε γιατί συνεχίζονται οι συζητήσεις;!... Και γιατί γίναμε μόνιμοι θαμώνες του θρησκευτικού τερατουργήματος του WCC αν δεν είμαστε της συγκρητιστικής γραμμής; Αν μάλιστα είμαστε αμετακίνητοι στα θέματα της πίστεως;... Δεν αποτελεί αυτό τραγική προσπάθεια δικαιολογίας των αδικαιολογήτων;
Προσέξτε τι λέει: απορρίπτεται "χωρίς συζητήσεις". Τότε γιατί συνεχίζονται οι συζητήσεις;!... Και γιατί γίναμε μόνιμοι θαμώνες του θρησκευτικού τερατουργήματος του WCC αν δεν είμαστε της συγκρητιστικής γραμμής; Αν μάλιστα είμαστε αμετακίνητοι στα θέματα της πίστεως;... Δεν αποτελεί αυτό τραγική προσπάθεια δικαιολογίας των αδικαιολογήτων;
Το συγκεκριμένο άρθρο έχει και άλλα αξιοπρόσεκτα σημεία, όπως όταν λέγει ότι:
"Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού επιδιώκει και θέλει τον "επί ίσοις όροις" διάλογο με τις ετερόδοξες Εκκλησίες και χριστιανικές Ομολογίες. Θέλει τον διάλογο εκείνον, που θα είναι βασισμένος επάνω στο φόβο του Θεού και την ομολογία της μιας θείας Αλήθειας που απεκάλυψε στον κόσμο ο ενσαρκωμένος Λόγος και Υιός του Θεού Πατρός, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Επιδιώκει διάλογο που αποβλέπει στην αγάπη του ανθρώπου και που θα ενώνει τους πάντας κάτω από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία σαν ένα σώμα, το μυστικό Σώμα του Χριστού".
Κατ' αρχήν ο λόγος του Χριστού είναι παντοδύναμος και μένει αιώνια. Όχι ο διάλογος...
Δεν φτάνει που επιμένουμε σε ατέρμονα διάλογο, εφ' όσον οι διαβουλεύσεις για περιμάντρωμα όλων των "Χριστιανικών ομολογιών" μπήκαν στην τελική τους ευθεία αμέσως μετά το Β΄ Παγκ. Πόλεμο (1948, 1η Συνέλευση του WCC στο Άμστερνταμ). Αγωνιζόμαστε αφού έχουμε αρνηθεί τη διαφύλαξη της Αλήθειας που μόνο εμείς οι Ορθόδοξοι σαν κληρονομιά κατέχουμε, να είμαστε στο διάλογο "επί ίσοις όροις"!
Πράγμα που και αυτό ευθύς εξ αρχής δεν επιτυγχάνεται, διότι οι ομάδες αυτές των ετεροδόξων είναι αριθμητικά πολύ περισσότερες από τις ομάδες των Ορθοδόξων (συνολικά το WCC λέει ότι 348 "εκκλησίες" συμμετείχαν στην 9η Συνέλευση της Βραζιλίας το 2002), παρόλο που αριθμούν οι περισσότερες λιγότερα μέλη, και ακριβώς πάνε στις ψηφοφορίες "επί ίσοις όροις", και εμείς καυχώμαστε που το δεχτήκαμε!
Επίσης μιλάει, για την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, στην οποία θα ενωθούν όλοι. Αυτό όμως είναι δυνατόν να γίνει με υποχωρήσεις των άλλων από τις δογματικές θέσεις των "ομολογιών" τους και μόνο.
 |
Συνεπώς ή δεν είμαστε ειλικρινείς και προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους μόνο, χωρίς να αποκαλύπτουμε ότι εμείς δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να αλλάξουμε, ή
|
| |
Σκοπεύομε να συνδιαλλαγούμε σε θέματα πίστεως αμετακίνητα όχι μόνο από ανθρώπους αλλά και από αγγέλους, οπότε αυτό σημαίνει αλλοίωση της Ορθοδοξίας χάριν της προσέγγισης με τις ομάδες αυτές, δηλαδή ξεκάθαρη αποστασία.
|
Σε όλες τις περιπτώσεις είμαστε ηττημένοι, διότι αν και είμαστε οι πνευματικά ισχυροί παζαρεύομε τη θέση μας, σαν να μην αξίζουμε τίποτα!
Και φθειρόμαστε από τις επαφές αυτές, που γίνονται όχι με μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά με πνευματικά σταθεροποιημένες στην πλάνη τους ομάδες (κατά την επιεικέστερη έκφραση).
Τι άλλο, εκτός από φθορά, θα μπορούσε να συμβεί, όταν οι ομάδες αυτές έχουν ξεκινήσει την ύπαρξή τους, και συνεχίζουν να τη στηρίζουν πάνω στο δόγμα της αυθαιρεσίας;
Αυθαίρετα, όταν του κάπνισε κάποιου έφτιαξε "ομολογία", αυτή που εμείς πρέπει συμμετέχοντας "επί ίσοις όροις" να αναγνωρίζουμε σαν εκκλησία. Αυθαίρετα με ότι δογματικές αρχές ήθελε την προσδιόρισε, αυθαίρετα μπορεί να προσθέτει και να αφαιρεί πάνω στις αρχές αυτές, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα. Ο εκκλησιαστικός ηγέτης στις περισσότερες ομάδες είναι υπόλογος μόνο στον εαυτό του, ενώ και όταν λογοδοτεί σε άλλους το κάνει σαν να αποτελούν όλοι μαζί εμπορική εταιρεία. Ούτε δημοκρατικό - συνοδικό πολίτευμα υπάρχει, για να ελέγχει την πορεία της εκκλησίας αυτής μέσα από ακλόνητες αρχές. Μάλλον οι πιστοί αντιμετωπίζονται σαν πελάτες που πρέπει να κολακεύονται για να μην απομακρυνθούν. Έτσι και τα πάθη των ανθρώπων δικαιολογούνται από αυτές τις "εκκλησίες - εταιρίες", και η όλη θεραπευτική για τις ψυχές αγωγή του Χριστιανισμού αντικαθίσταται από υποκριτικές τελετές χωρίς νόημα. Ούτε σοβαρότητα στην αυτοαποκαλούμενη Χριστιανική εκκλησία ή ομολογία υπάρχει, και προφανώς κανένα σοβαρό κράτος στον κόσμο δεν μπορεί να την υιοθετήσει σαν επίσημη εκκλησία του!
Η Εκκλησία όμως που ίδρυσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και παρέλαβαν οι Απόστολοι, και συνεχίζει να διατηρείται ανόθευτη μέχρι σήμερα μόνο στην Ορθοδοξία, δεν έγινε από ανθρώπινη προσπάθεια όπως αυτές της Δύσης, και δεν μπορούμε επομένως να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε εμείς με διαλόγους κάτι από Αυτήν.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τους άλλους, πρέπει να τους καλέσουμε από την αρχή να αποδεχθούν τη Θεόπνευστη δομή της Εκκλησίας μας, και όχι να πάμε για διάλυση οι Ορθόδοξοι, επειδή ο Σατανάς έχει φιλτράρει το πνεύμα του κόσμου τούτου με το ψυχοπαραλυτικό φάρμακο της διατυμπανιζόμενης ψευτο-ειρήνης, ψευτο-αγάπης και ψευτο-ασφάλειας, και οι ηγέτες αποχαυνωμένοι από αυτό παίζουν το παιγνίδι του, που είναι καταστροφικό για τις ψυχές, πρώτα απ' όλα τις δικές τους!
Όσοι από τους εκκλησιαστικούς ηγέτες έχουν ασκητική παιδεία, γνωρίζουν τι είναι κενοδοξία, και φοβούνται να παρακολουθήσουν τους κοσμικούς ηγέτες στην πλάνη τους, διότι η ποιμαντική τους ευθύνη είναι τεράστια. Ας ευχηθούμε ο Θεός να δίνει σωστούς ηγέτες στην Εκκλησία Του.
** Λόγος στο 12ο Διεθνές Συνέδριο "Άνθρωποι και Θρησκείες", "Οικουμενισμός", 31η Αυγούστου 1998.
Διαβάστε από αυτό το site, όλο το άρθρο, του πατριάρχη.
Και κοσμικοί αναλυτές υποστηρίζουν, όπως ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπάρι Φράνκο Κασάνο, με τα δικά τους κριτήρια, (όπου οι θρησκείες και οι πολιτισμοί των χωρών έχουν γι' αυτούς διαφορές, απροσδιόριστης βέβαια αξίας), ότι ο Οικουμενισμός της Παγκοσμιοποίησης σαν θεωρητικό μοντέλο καταβρόχθισης των πάντων και ομογενοποίησής των δεν στέκει. Και όπως γράφεται στο γαλλικό περιοδικό «Makss» βγαίνει το συμπέρασμα: "Mε άλλα λόγια, ο μόνος δυνατός και αποδεκτός Οικουμενισμός δεν είναι αυτός που κηρύσσει την πλανητική ομογενοποίηση αλλά αυτός που εργάζεται διαρκώς στα περιθώρια και στα σύνορα των πολιτισμών για να διατηρεί ανοιχτούς τους δρόμους της μεταξύ των επικοινωνίας..." (Προσέξτε μιλάει μόνο για περιθωριακή προσπάθεια, δηλ. σε επίπεδο ενδιαφερομένων ατόμων, όχι ολόκληρων κρατών ή Εκκλησιών, οπότε δεν παραβιάζεται και η ελεύθερη βούληση των ατόμων).
Και παρατηρεί: "...Παντού και πάντοτε η Δύση θέλει επομένως να εμφανίζεται ως η μόνη θεραπεία. Ο πολιτισμός της, τα προϊόντα της, και οι γνώσεις της, προτείνονται ως η πανάκεια για να βγει ο υπόλοιπος πλανήτης από την κόλαση της πριν τα νεωτεριστικά χρόνια εποχής"!
Επομένως το τερατούργημα του Οικουμενισμού ακόμη και μεταξύ των κοσμικών ανθρώπων της Δύσης, αμφισβητείται σαν βλαβερό και υπερήφανο επινόημα. Οι Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν πρέπει πολύ περισσότερο να αντιτίθενται σ' αυτό;
Ο Οικουμενισμός αντί να επικρατήσει σαν πνεύμα αδελφοσύνης εκεί που χρειαζόταν, δηλ. στην εξαπλωμένη σ' όλο τον κόσμο Ορθοδοξία, άρχισε να εφαρμόζεται από την πνευματικά υπανάπτυκτη Δύση, πάνω στον χαραγμένο από γήινες σκοπιμότητες δρόμο προς την γενική πολτοποίηση των αξιών και των θρησκειών.
Θα περιμέναμε, σαν Ορθόδοξοι, ανοικτό κοντράρισμα με τον Οικουμενισμό από τη μεριά της μέχρι πρότινος μαρτυρικής Ορθόδοξης Ρωσίας, αλλά φαίνεται ότι δυστυχώς η εκεί επίσημη Εκκλησία έχει μπει στην γραμμή υποτέλειας των θελημάτων των κοσμικών συμφερόντων. Αν είναι όντως έτσι, τότε θα επαληθευθεί δυστυχώς η προφητεία του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, που προέβλεψε την μετά τη στρατιωτική θητεία της Ρωσίας (κομμουνισμό) πλήρη εκκοσμίκευση των εκκλησιαστικών αρχόντων, και μάλιστα προείδε, αυτό είναι το φοβερότερο, την τρομακτική τιμωρία τους στην Αιωνιότητα...
Για τον λόγο αυτό ο μεγάλος στάρετς είπε ότι θα επανεμφανισθεί, θα πάει στο Ντιβέγιεβο, το γυναικείο Μοναστήρι που ο ίδιος ίδρυσε και το είχαν κλείσει οι κομμουνιστές, πράγμα που ήδη έγινε το 1991. Εκεί τον υποδέχθηκε η τελευταία επιζώσα μοναχή με τη λαμπάδα που είχε ο ίδιος δώσει για τον σκοπό αυτό όταν διαβιούσε επί της γης, και από εκεί με φοβερά θαύματα καλεί τον κόσμο σε αληθινή πίστη και μετάνοια...
Ένα στοιχείο που παρασύρει μάλλον εύκολα τους λαούς, ακόμη και τους Ορθοδόξους όπως τους Σλαβικούς, μια και αναφερόμαστε στη διδασκαλία των Ρώσων στάρετς, είναι ότι συνήθως δεν δίνουν την προτεραιότητα που πρέπει στα θέματα της πίστεως, σε σχέση με άλλα, όπως τα εθνικά ή μάλλον εθνικιστικά θέματα. Διότι τα γνήσια πατριωτικά θέματα, όταν η πατρίδα κινδυνεύει, καλύπτονται υπό την πνευματική σκέπη της αρετής της φιλοπατρίας. Το να επιδιώκουμε όμως τα νομιζόμενα εθνικά οφέλη, σε βάρος κάθε πνευματικής αξίας ή να ανακατεύουμε τις διαμετρικά αντίθετα πνευματικές δυνάμεις ενός έθνους για να προκύψει δήθεν ένα ισχυρό έθνος κατ' αυτό τον τρόπο, είναι ουτοπία. Το καλό, και η χάρη του Θεού εγκαταλείπει κάθε βρώμικο πνευματικά σχηματισμό.
Είδαμε πόσο "ισχυρή" είχε κάνει την Γιουγκοσλαβία ο Τίτο... Κατά τα μάτια του κόσμου έτσι ήταν, αλλά στην πρώτη ευκαιρία οι πρώην συμπολίτες τράβηξαν ο καθένας τον δρόμο του. Διότι φάνηκε ότι δεν υπήρχε κάτι κοινό πνευματικό που να τους ένωνε, αντίθετα η κρατική ισχύς τότε, μάλλον τους αποκοίμισε πνευματικά. Σύμφωνα με τις στατιστικές οι δηλώνοντες πιστοί στα πρώην Ορθόδοξα κατά 70% μέρη της Γιουγκοσλαβίας έφτασαν πριν τους τελευταίους πολέμους στην περιοχή να αριθμούν μόλις το 7%!
Το χειρότερο ήταν ότι αρκετοί εκκλησιαστικοί ηγέτες τους, παρ' ότι Ορθόδοξοι, είχαν εντελώς υποβαθμίσει την αξία της Ορθόδοξης πίστης, συνεπαρμένοι ίσως από την κομμουνιστική προπαγάνδα, και θεωρώντας σαν πρώτη την κοσμική δύναμη του κράτους των. Ο γέροντας Παΐσιος είχε κατακρίνει έντονα την εθνικιστική αυτή νοοτροπία, η οποία έφτανε ξεκάθαρα μέχρι και σε βλέψεις εναντίον του Ορθόδοξου και φιλικού σ' αυτούς Ελληνικού λαού και κράτους:
«Αυτοί (οι Σέρβοι) θέλανε να μας πάρουνε τη Μακεδονία μας και, πριν δέκα περίπου χρόνια, κάποιοι επίσκοποί τους που ήλθαν εδώ, μου είπαν πώς η Μακεδονία είναι δικιά τους και ότι πρέπει να την πάρουνε.
Εγώ τότε τους κοίταξα άγρια και τους είπα πώς αυτό δεν είναι σωστό και ότι είναι άδικο. Εκεί (στη Βοσνία) εφαρμόζονται τώρα οι πνευματικοί νόμοι...» (Ομιλία σε άτομα του συλλόγου φίλων του Αγίου Όρους από Καβάλα, Ν. Ζουρνατζόγλου, «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης» Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 277).
Αξιοσημείωτη είναι και η σύγχρονη προσπάθεια στη Ρωσία από τον πρόεδρο Πούτιν για την υλική ευημερία του κράτους και την απόκτηση ισχύος, με στήριξη όμως στις πιο ετερόκλητες δυνάμεις του έθνους, τις οποίες νομίζει ότι θα ενώσει! Η χαρακτηριστική φωτογραφία του προέδρου Πούτιν με τα σφυροδρέπανα, μασονικά αστέρια, αυτοκρατορικά σύμβολα κλπ, μιλάει από μόνη της.
Συμπερασματικά, η γνώμη μας είναι:
Ας αγωνιζόμαστε, διότι οι άσχημες μέρες ήρθαν, δίνοντας προτεραιότητα όχι στα φθαρτά γήινα οφέλη, αλλά στις αιώνιες αξίες που αναπαύουν από αυτή τη ζωή την ψυχή κάθε ανθρώπου, και οδηγούν στην αληθινή αγάπη μεταξύ των λαών. Όταν πριν από όλα θέλουμε να εφαρμοσθούν οι εντολές του Θεού στη Γη, τότε αυτά που δεν επιτυγχάνουν οι άλλοι με τις ισχυρές υλικές τους δυνάμεις, θα τα κατορθώσουμε εύκολα με την ευλογία του Θεού.
Έτσι αυτοί που λατρεύουν την υλική ισχύ, και όχι τον Δημιουργό, επιστρατεύουν στρατούς, υπερόπλα, ψυχολογικές πιέσεις με τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης κλπ, αλλά δεν θα υπερισχύσουν:
"Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. Αυτοί συνεποδίσθησαν και έπεσαν· ημείς δε ανέστημεν και ανωρθώθημεν". (ψαλμός 19ος)
Μόνο στην εποχή του Αντιχρίστου, θα επιτρέψει ο Θεός να φανεί ότι αυτό που σκεπτόντουσαν σαν τέλειο σύστημα διοίκησης πάνω στη Γη, οι άθεοι, οι αιρετικοί και λοιποί εχθροί της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού, πραγματοποιημένο τότε, δεν ήταν παρά μια πλανεμένη φαντασία που τους πρόβαλε στο μυαλό ο Σατανάς, και τίποτε άλλο.
Για το λόγο αυτό ας προετοιμαζόμαστε πνευματικά για τα γεγονότα του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου, και τη μετέπειτα κατάσταση, που θα επαναφέρει στο προσκήνιο την Βυζαντινή ευσέβεια, και μάλιστα θα βοηθηθούν και όλοι οι άλλοι Ορθόδοξοι λαοί, από αυτό. Ό Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός προλέγει, για παράδειγμα, ότι ο τότε ευσεβής βασιλιάς της Κωνσταντινούπολης θα ημερώσει τα ξανθά γένη (Ρωσία κλπ).
Μέχρι τότε, να μην απατάται κανείς από τα ψευδοσχήματα της Πανθρησκευτικού τύπου ευσεβείας, ιδιαίτερα των πολιτικών αρχηγών των ημερών μας, ξένων και ντόπιων. Η ιστορία, που απομένει, θα τους θυμάται σαν υποδείγματα προς αποφυγήν...
O Ρώσος πρόεδρος Πούτιν, αριστερά, στο Πρωτάτο, σιδερόφρακτο λόγω επισκευών, στις Καρυές του Αγίου Όρους.
+ + +
Η Δαρβινική θεωρία που θεοποιεί την τύχη γίνεται δεκτή και από Ορθοδόξους, μάλιστα Αρχιερείς;
Έτσι έγραψε η "Ελευθεροτυπία" στις 1-6-2009 και παραθέτομε αντίγραφο απάντησης στις απόψεις του σεβ. Ιωάννου Ζηζιούλα 
Δεν είναι αυτό ένα ακόμη κακό αποτέλεσμα του διαρκούς συναγελασμού Ορθοδόξων αρχιερέων με κακοδόξους;
Διότι το Βατικανό δέχθηκε επίσημα την θεωρία της Εξελίξεως, και μάλιστα ψάχνει για εξωγήϊνους!
Δείτε: Πνευματικές οντότητες, Γραφές και χρήσιμα συμπεράσματα+Βατικανό εξωγήινοι pdf
+ + +
γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης:
Υπεράσπιση της Ορθοδοξίας
O θυμός χρειάζεται όταν πρόκειται να υπερασπιστούμε την πίστη μας, και όχι τον εαυτό μας. Πρέπει να θυμώνουμε, όταν βλέπουμε ότι πολεμείται η πίστη μας. Αν κατηγορήσουν έμενα έχω υποχρέωση να το δεχτώ. Αλλά για την Ορθοδοξία χρειάζεται θυμός.
Πρεσβυτέρου Διονυσίου Δ. Τάτση
"Αθωνικόν ημερολόγιον" Έκδοσις Β΄. Αθήναι 1988
Στην Μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης
παρακαλούμε τον Θεό δι' αυτής (στα Στιχηρά του Εσπερινού):
«...δεήσεσι ταύτης ρύσαι ημάς, ο Θεός εκ των αιρέσεων».
