Αντικείμενο συζήτησης από συνωμοσιολογικούς και όχι μόνο κύκλους, έχει γίνει τον τελευταίο καιρό η Τριμερής Επιτροπή καθώς τρία μέλη της ανέλαβαν καίρια πόστα στην Ευρώπη.
Νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ανέλαβε ο Ιταλός οικονομολόγος και τραπεζικός Μάριο Ντράγκι, ο οποίος υπήρξε αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κλάδου της Goldman Sachs την περίοδο 2002 – 2005. Πρωθυπουργός της Ιταλίας ανέλαβε ο επίσης οικονομολόγος και τραπεζικός Μάριο Μόντι, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού τμήματος της Τριμερούς και σύμβουλος της Goldman Sachs. Πρωθυπουργός της Ελλάδας ανέλαβε ο Λουκάς Παπαδήμος, οικονομολόγος και αυτός με θητεία στην Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Βοστώνης, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Τρία μέλη της ίδιας οργάνωσης, αναλαμβάνουν ισάριθμες θέσεις κλειδιά για τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα σε λίγες ημέρες. Τυχαίο γεγονός; Κατά πολλούς όχι, όπως τυχαίο δεν θεωρείται και το γεγονός άλλωστε ότι πάντα υπάρχουν μέλη της Τριμερούς σε παγκόσμιες θέσεις-κλειδιά, τα οποίοι μπορούν να ελέγχουν τις σημαντικότερες πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις προκειμένου να διασφαλίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε όλο τον κόσμο.
Μιλάμε και πάλι για μια εξωθεσμική παγκόσμια διακυβέρνηση; Ναι και όχι τυχαία. Η ίδια η οργάνωση διατυπώνει επίσημα στα κείμενα της και στις συναντήσεις της την ανάγκη για συντονισμένες προτάσεις στα «παγκόσμια προβλήματα», προτάσεις που κάνει και η ίδια, έχοντας όμως και τα μέσα (την επιρροή) να τις επιβάλλει. Ετσι εξετάζει ζητήματα όπως ο πυρηνικός αφοπλισμός, η ενεργειακή ασφάλεια, η μετατόπιση του κέντρου εξουσίας από τον «Ατλαντικό στον Ειρηνικό» (όπως είπε ο Χένρι Κίσσινγκερ σε ομιλία του στην Τριμερή το 2009), η «ανόρθωση του αμερικανικού καπιταλισμού που έχει δημιουργήσει τόσα προβλήματα τα τελευταία χρόνια», πάντα με το ίδιο πλαίσιο: ότι δηλαδή τρεις γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη, η Ευρώπη, η Βόρειος Αμερική και η παραλιακή ζώνη της ανατολικής Ασίας έχουν «ειδική ευθύνη για τον πλανήτη» και πρέπει να συνεργασθούν ώστε να εξασφαλίσουν την ομαλή παγκόσμια εξέλιξη, αφήνοντας βέβαια ανοιχτό το ερώτημα: πως θα γίνει αυτό; Με απλές εισηγήσεις και προτάσεις προς τις δημοκρατικές (ή όχι) κυβερνήσεις των χωρών; Ή πιο αποτελεσματικά και άμεσα, μέσω πιέσεων και διαχείρισης της χρηματοπιστωτικής και εμπορικής ισχύος που έχουν τα μέλη της επιτροπής;
Ποιοι συμμετέχουν σε αυτήν;
Μια ματιά στον κατάλογο των μελών της Τριμερούς αρκεί για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι οι άνθρωποί της είναι παντού. Στις διεθνείς και κεντρικές τράπεζες, στις πολυεθνικές επιχειρήσεις, στην διεθνή πολιτική σκηνή.
Συγκεκριμένα μέλη της είναι στελέχη στις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου (CitiBank, UBS, Deutsche Βank, ING, Commerzebank, Chase Manhattan, First Chicagο, Goldman Sachs, HSBC, Santander, Rothschild Europe), σε εθνικές ενώσεις τραπεζών αλλά και σε πολλές κεντρικές τράπεζες (Τράπεζα της Αγγλίας, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Τράπεζα της Ελλάδος, Τράπεζα της Σλοβακίας, Τράπεζα της Ουγγαρίας, Τράπεζα της Ολλανδίας κ.α.).
Επίσης διαχρονικά, μέλη αποτελούν κορυφαία στελέχη επιχειρηματικών κολοσσών όπως οι AT&T, Xerox, Sony, Mobil, Exxon, General Electric, Coca-Cola, PepsiCo, Nissan, Mitsubishi, Toshiba, Fuji Bank, Archer Daniels Midland, BMW, Nokia, , British American Tobacco, Lazzard, Fiat, Rio Tinto, Allianz, Shell, DaimlerChrysler, Siemens, BAE, Italcementi, Havas, Pirelli, Akzo Nobel.
Ασφαλώς δεν λείπουν και οι πολιτικοί: οι πρώην πρόεδροι των ΗΠΑ Μπους (πατήρ) και Κλίντον, οι υπουργοί Κασπάρ Γουάινμπεργκερ (Άμυνας επί Ρήγκαν), Ντικ Τσένι, Γουίλιαμ Κοέν, Χένρι Κίσινγκερ, οι πρόεδροι της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Άλαν Γκρίνσπαν και Πολ Βόλκερ, (σημερινός πρόεδρος του βορειοαμερικανικού τομέα της Τριμερούς), ο κόμης Όττο Λάμπσντορφ πρώην αρχηγός και νυν επίτιμος πρόεδρος του Γερμανικού Κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών. Επίσης στελέχη διεθνούς εμβέλειας ΜΜΕ όπως η Κάθριν Γκράχαμ, πρόεδρος της Washington Post και πολλοί άλλοι.
Τελικά τι είναι η Τριμερής; Μια δεξαμενή σκέψης, μια λέσχη πολιτικού προβληματισμού ή ένα κέντρο παγκόσμιου ελέγχου; Μήπως είναι ο εκτελεστικός βραχίονας της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, προωθώντας τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις, την κατάλληλη στιγμή; Συνωμοτεί για να κυβερνήσει τον κόσμο; Σύμφωνα με μια άποψη όχι. Διότι εφόσον όλοι οι παραπάνω είναι ή υπήρξαν μέλη της, το έχει ήδη επιτύχει, δεδομένου ότι όλοι αυτοί εκπροσωπούν το 60% του παγκόσμιου πλούτου και των χρηματοοικονομικών ροών!
Η γέννηση μιας ομάδας εξουσίας
Η ιδέα για την δημιουργία της Τριμερούς Επιτροπής ξεκίνησε το 1971 ως απάντηση του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στην νέα πολιτική της ύφεσης στις σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση που προωθούσε ο τότε πρόεδρος Νίξον, ο οποίος επιδίωκε και την σύσφιξη των σχέσεων με την «Κόκκινη» Κίνα. Η τακτική αυτή του Νίξον θεωρήθηκε τότε ότι έθετε σε δεύτερη μοίρα τις σχέσεις των ΗΠΑ με τους δυτικούς συμμάχους τους αποδυναμώνοντάς τις.
Ανάμεσα σε εκείνους που ανησυχούσαν εντονότερα εκείνη την περίοδο ήταν ο αμερικανοπολωνός Ζμπίγκνιεφ Μπρζεζίνσκι, επικεφαλής του Τμήματος ρωσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, ο Χένρι Όουεν (απεβίωσε πριν λίγες ημέρες) διευθυντής του Τμήματος Σπουδών Εξωτερικής Πολιτικής του Ιδρύματος Μπρούκινγκς -μια δεξαμενής σκέψης με έδρα την Ουάσιγκτον- και ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ, πρόεδρος της Chase Manhattan Bank.
Εκείνη την εποχή ο Μπρζεζίνσκι είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Ανάμεσα σε δυο εποχές», στο οποίο και έκανε λόγο για την ανάγκη δημιουργίας μιας «κοινότητας αναπτυγμένων χωρών», σκοπός της οποίας θα ήταν «να αναχαιτίσει την παγκόσμια τάση προς το χάος, αν ο κόσμος θέλει να αντιδράσει αποτελεσματικά στην εντεινόμενη κρίση, η οποία με διαφορετικούς τρόπους απειλεί τόσο τον δυτικό όσο και τον Τρίτο κόσμο». Η λύση που πρότεινε ήταν η διαμόρφωση ενός Παγκόσμιου Οικονομικού Συστήματος, εμμέσως δηλαδή η Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Τρεις σφαίρες επιρροής
Στη συνέχεια ο Μπρζεζίνσκι πραγματοποίησε μια σειρά από μελέτες επάνω στον «τριμερισμό» (Trilateralism), όπως αποκαλούσε την θεωρία του, τις οποίες χρηματοδότησε το Ίδρυμα Μπρούκινγκς. Στις μελέτες αυτές έκανε λόγο για τη δημιουργία μιας κοινότητας, τα μέλη της οποίας θα προέρχονταν από τρεις διαφορετικές σφαίρες επιρροής: Τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Και αυτό γιατί «από την αμερικανική σκοπιά, οι πιο σημαντικές και ελπιδοφόρες αλλαγές που θα συντελεστούν στα χρόνια που έρχονται θα πρέπει να περιλαμβάνουν τόσο την Ευρώπη όσο και την Ιαπωνία».
Η βασική ιδέα προέβλεπε «την υιοθέτηση στενότερης συνεργασίας μεταξύ των δημοκρατικών και βιομηχανοποιημένων περιοχών του πλανήτη, που έχουν ηγετικό ρόλο και ευθύνες στο διεθνές σύστημα», με απώτερο στόχο τον επηρεασμό της εξωτερικής και κυρίως της οικονομικής πολιτικής ανά τον πλανήτη με στόχο την διασφάλιση των συμφερόντων των τριών μερών που την απαρτίζουν.
Ο ρόλος του Ροκφέλερ
Τις μελέτες αυτές ο Μπρζεζίνσκι τις παρουσίασε στον Ροκφέλερ, ο οποίος, ως παλιός στα ιδιωτικά οικονομικά φόρουμ, αντιλήφθηκε αμέσως την χρησιμότητά τους και ενθουσιάστηκε με την όλη ιδέα. Εντωμεταξύ ο αμερικανός τραπεζίτης είχε διαβάσει και το βιβλίο «Μεταξύ δυο εποχών» και είχε πάρει τις αποφάσεις του. Έθεσε το θέμα επί τάπητος στις συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου της Chase Manhattan και φρόντισε να προσκληθεί ο Μπρζεζίνσκι στην επόμενη συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, που θα πραγματοποιούνταν στην μικρή Βελγική πόλη Κνόκε.
Εκεί, στις 21 Απριλίου του 1972, ο Ροκφέλερ διατύπωσε επισήμως την πρότασή του για την δημιουργία της Τριμερούς Επιτροπής, όπως θα ονομαζόταν στο εξής, η οποία έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής από τα μέλη της Λέσχης που τον προέτρεψαν να επιταχύνει τις διαδικασίες για την πρώτη συνεδρίαση.
Όλοι οι άνθρωποι της Τριμερούς
Οι προσωπικότητες που συμμετείχαν σε εκείνη την συνάντηση του 1972 δεν ήταν καθόλου τυχαίες αν κρίνει κανείς από τις ιδιότητες και τις θέσεις που κατείχαν. Αυτή η πρώτη ομάδα προχώρησε έχοντας την οικονομική ενίσχυση του Ροκφέλερ, ενώ στη συνέχεια ενισχύθηκε οικονομικά και από άλλες πηγές, όπως το Ίδρυμα Φορντ και σταδιακά απέσπασε την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη ευρύτερων πολιτικών και οικονομικών κύκλων, προερχόμενων από τις τρεις περιφέρειες: Βόρειος Αμερική, Ευρώπη, Ιαπωνία.
Η ουσιαστική δράση της Τριμερούς ξεκίνησε το 1973, ενώ της αποδίδεται, ως πρώτο μεγάλο επίτευγμά, η πτώση του Νίξον μέσω του σκανδάλου Γουώτεργκεϊτ και στη συνέχεια η αναρρίχηση του Τζίμι Κάρτερ στην προεδρία των ΗΠΑ. Η παρουσία του συνιδρυτή της Τριμερούς, Ζμπίγκνιεφ Μπρζεζίνσκι, στο πλευρό του Κάρτερ καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του στον Λευκό Οίκο, αλλά και οι συναναστροφές του με κορυφαίους πολιτικούς της εποχής όπως τον Μεναχέμ Μπεγκίν, τότε πρωθυπουργού του Ισραήλ, έδινε τροφή στις συζητήσεις για το μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η Επιτροπή.
Πως λειτουργεί σήμερα
Σήμερα η Τριμερής Επιτροπή χωρίζεται σε τρία τμήματα, με γεωγραφικά κριτήρια. Το πρώτο είναι το Βορειοαμερικανικό με 120 μέλη (ΗΠΑ 87, Καναδάς 20, Μεξικανοί 13), το Ευρωπαϊκό με 170 μέλη και το Ασιατικό με 117 μέλη (συμμετέχουν Ιαπωνία, Νότιος Κορέα, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία κ.α). Οι συνεδριάσεις της πραγματοποιούνται μια φορά τον χρόνο την άνοιξη και ακολουθούν το φθινόπωρο οι συνεδριάσεις των τριών μερών της που πραγματοποιούνται αντιστοίχως σε Βόρειο Αμερική, Ευρώπη και Ασία με εστίαση στο πολιτικοοικονομικό γίγνεσθαι.
Οι Έλληνες της Τριμερούς Επιτροπής
Σύμφωνα με τον επίσημο κατάλογο των μελών της οργάνωσης που είναι διαθέσιμος στην επίσημη ιστοσελίδα της Τριμερούς Επιτροπής (www.trilateral.org) η Ελλάδα εκπροσωπείται από τους:
- Λουκά Παπαδήμο, οικονομολόγο, πανεπιστημιακό και νυν πρωθυπουργό της Ελλάδας.
- Παναγή Βουρλούμη, στέλεχος επιχειρήσεων, τέως πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΤΕ.
- Οδυσσέα Κυριακόπουλο, επιχειρηματία, τέως πρόεδρο του ΣΕΒ.
- Αλέξη Παπαχελά, δημοσιογράφο, διευθυντή της εφημερίδας Καθημερινή.
Who is Who: Ο Στέλιος Φωκάς είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος”.
Σημείωση: Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο εβδομαδιαίο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου, τα “Φαινόμενα”.
